وقتی بازی شروع شد هوای ورزشگاه آتاترک تمیز نبود. مشخص بود آلوده است. ترافیک استانبول در ساعت‌های منتهی به بازی وحشتناک بود. از 5 ساعت قبل از بازی اعلام شده بود هواداران خودشان را پیاده به ورزشگاه برسانند. چند ساعت قبل از بازی هم یک انبار نزدیک به ورزشگاه آتش گرفت تا دود ناشی از آن با دود ماشین‌ها درهم آمیخته شود و هوای کثیفی را به‌وجود آورد. بازی که شروع شد اما همه چیز آرام شد. آرام‌تر از چیزی که فکر می‌کردیم.
1
در پایان بازی یوفا اعلام کرد رودری، هافبک منچسترسیتی بهترین بازیکن بازی فینال بوده. کارشناس فنی یوفا هم در توضیح این تصمیم به سایت مسابقات گفت: «رودری زننده گل تعیین‌کننده قهرمانی بود که خیلی خوب و فنی آن را به ثمر رساند. در طول بازی هم مدام از محوطه جریمه خودشان تا محوطه رقیب در رفت و برگشت بود.» با این همه خیلی از طرفداران فوتبال می‌گفتند رودری بازی فوق‌العاده‌ای (دست‌کم نسبت به خودش) ارائه نداد. چند باری توپ را لو داد که ناشی از پرس سنگین اینتری‌ها روی او بود. رودری کمتر می‌شد از این اشتباهات بکند ولی در این بازی سخت چند باری آن را تکرار کرد. با این همه حالا کمتر کسی به آن صحنه‌ها فکر می‌کند و همه به گل او فکر می‌کنند. اما چه کسی بهترین بازیکن زمین بود؟
2
برای تعیین بهترین بازیکن زمین شاید، احتمالاً هرکسی اولویت‌های خاص خودش را دارد. قطعاً سلیقه هم در آن دخیل است. من فکر می‌کنم فیل فودن بهترین بازیکن زمین بود. از وقتی وارد زمین شد، شور و شوق و انگیزه و امید و اشتیاق و میل به پیشروی را به تیم اضافه کرد. تا قبل از آن سیتی دچار یک حالت آرامش تصنعی بود. نمی‌خواستند بی‌گدار به آب بزنند. آنقدر پپ کنار زمین داد زده بود: «ریلکس ریلکس» که همه واقعاً ریلکس شده بودند. فودن اما ریلکس نبود. او خط دفاع اینتر را چند باری به هم ریخت. درست است که گل نزد و لی باعث شد اینتر با خیال راحت دست به حمله نزند. هالند شب خوبی را سپری نکرد. خود دیبروینه تا قبل از تعویض خوب نبود و شاید مصدومیتش برای پپ سبب خیر شد تا فودن وارد زمین شود. فودنی که از 4 سالگی در باشگاه سیتی بوده و به معنای واقعی مصحول آکادمی این باشگاه است.(البته برای تعیین بهترین بازیکن زمین نباید از ادرسون و اونانا دروازه‌بانان دو تیم هم براحتی گذشت)
3
وقتی کوین دیبروینه از زمین خارج شد آب در دهان هواداران سیتی خشک شد. صورت‌شان یخی شد. دیبروینه در فینال 2 سال پیش هم مقابل چلسی مصدوم شد و در نهایت سیتی بازی را واگذار کرد. او در سال 2019 و در بازی رفت مقابل تاتنهام هم بازی نکرد و در نهایت سیتی حذف شد. این‌بار اما وقتی از زمین خارج شد، گریه نمی‌کرد. شاید درد پایش کمتر از دو سال پیش بود. شاید هم به حرف همسرش ایمان داشت. میشله لاکرو، همسر دیبروینه در ابتدای فصل یعنی ماه آگوست سال پیش به شوهرش گفته بود امسال لیگ قهرمانان را می‌برید. خود دیبروینه می‌گوید: «نمی‌دانم چرا این حرف را زد». جالب اینجاست که قبل از بازی فینال هم میشله دوباره حرفش را تکرار کرده: «نگران نباش شما بازی را می‌برید.» دیبروینه بعد از بازی به شوخی می‌گفت: «کمی باعث تأسف است ولی باید بگم که حق با زنم بود. پس از این نظر خیلی خوب پیش نرفت!».
اولین نفری باشید که نظر می دهد.