پیشنهاد فیلم؛ مثلث غم ‌ Triangle of Sadness

یکی از بهترین فیلم‌های چندسال اخیر است. خوش ریتم و پر از طعنه و کنایه به زندگی این روزهای آدمی. پر است از بحث‌های قدیمی سوسیالیستی-کپیتالیستی قدیمی که به شکل مدرن در آمده‌اند. فیلم به خوبی زندگی سرمایه‌داری امروزی را به چالش می‌کشد و نشان می‌دهد برای پولدار شدن دیگر فقط واسطه‌گری و طماع بودن لازم نیست، با «زیبایی» هم می‌شود به طبقه سرمایه‌دارها رسید.

روبن اوستلوند، کارگردان سوئدی در مصاحبه‌ای گفته که از نظرش «زیبایی» تبدیل شده به یک چیزی شبیه رمزارزها. شما را به پول می‌رساند و هرلحظه امکان سقوطش وجود دارد. این مفهموم به خوبی در فیلم نشان داده شده. فیلم از سه بخش تشکیل شده که در امتداد هم هستند. بخش اول به دنیای مدل‌ها اختصاص دارد و پولی که آنها بابت زیبایی‌شان از کار و البته اینستاگرام‌شان در می‌آورند. ورود به دنیای اینفلوئنسرا برای هر بیننده‌ای در دنیای امروزی جلب توجه می‌کند.

کار جالبی که روبن اوستلوند انجام می‌دهد نشان دادن بخشی از دنیای مدلینگ است که تا به حال ندیده بودیم. از این می‌گوید که مدل‌های مرد برای کار مشابه، یک سوم مدل‌های زن حقوق می‌گیرند. از این می‌گوید که کار در صنعت مدلینگ برای مردان از نظر زیست جنسی دردسرهای زیادی دارد.

فیلم إشارات جالبی هم به نوع رابطه بین جوانان امروزی دارد. به اینکه نقش سنتی زن و مرد در رابطه در حال تغییر است و البته این تغییر به راحتی به دست نمی‌آید.

همانطور که گفته شد فیلم سه بخش دارد. در بخش اول بیشتر به زندگی دو جوان فعال در حوزه مدلینگ و اینفلئونسری پرداخته می‌شود. در بخش دوم با ورود آنها به یک کشتی تفریحی که ناخدایی سوسیالیست دارد، به زیباترین شکل ممکن به ارزش‌های جهان سرمایه‌داری طعنه زده می‌شود. اما مهم‌ترین بخش، بخش سوم است. جایی که کشتی دچار حادثه می‌شود و ۷ نفر به یک جزیره متروک می‌رسند. در اینجا یک زندگی سوسیالیستی شکل می‌گیرد و حالا جهان از دید ارزش‌های غیرکپیتالیستی جلو می‌رود. نتیجه اما فرق ندارد. باز آدم‌هایی به قدرت می‌رسند و باز با «زیبایی» می‌شود در این چرخه جدید جایی برای خود دست و پا کرد.

به طور کلی؛ پایانش می‌توانست بهتر از این باشد اما از آن دسته فیلم‌هاییست که می‌شود ازش لذت برد و بعد از فیلم کمی به طعنه‌هایش فکر کرد. حتما پیشنهاد می‌شود.

|نه از ده|