حالا بیش از ٢٤ ساعت از قرعه كشی جام جهانی ٢٠١٤ گذشته و بهتر می توان درباره چیزی كه در كاخ كرملین رخ داد، نظر داد. من فكر می كنم ایران در گروهی قرار گرفته كه باب میل كارلوس كی روش است. او مطمئنا از این قرعه نمی تواند ناراحت باشد. فرصت این را دارد كه كیفیت تیمی كه ساخته را به رخ جهان بكشد. مهم تر از آن، این است كه او هر نتیجه ای كه در روسیه بگیرد، لقب بازنده را دریافت نخواهد كرد. اگر تیم ملی ایران موفق شد تابستان آینده نتایج دور از انتظاری كسب كند و یقه بزرگانی مثل پرتغال و اسپانیا را بگیرد كه ماموریتی به تمام معنا غیرممكن را انجام داده و در فوتبال ایران بت می شود. در سطح جهان هم او سال های سال مورد تحسین قرار می گیرد. اما اگر در روسیه چیزها آن طوری پیش برود كه منجر به حذف ایران در مرحله گروهی شود، او باز هم لقب بازنده را نمی گیرد چراكه در گروهی حذف شده كه پرتغال و اسپانیا در آن حضور داشتند. یكی از آنها قهرمان مسابقات یورو ٢٠١٦ شده و دیگری در جام جهانی ٢٠١٠ قهرمان جهان شد و حالا دوباره می خواهد تاج و تخت را از آلمانی كه جام قبلی را برد، برباید. كی روش هر نتیجه ای مقابل این دو تیم بگیرد سرش را می تواند بالا نگه دارد. بازی مهم برای او بی شك بازی با مراكش خواهد بود. سرمربی پرتغالی چند سالی می شود كه تیمش را طوری تمرین داده كه آماده بازی های بزرگ مقابل تیم های تهاجمی است. از جمله آرژانتین كه در جام جهانی قبل تا دقیقه نود متوقف شده بود. به نظر برای بازی با اسپانیا و پرتغال هم كی روش و شاگردانش حداقل نقشه راه را می دانند: دفاع منسجم و ضدحمله های برق آسا. اما بازی با مراكش چه؟ ایران اگر می خواهد به رویا پردازی اش ادامه دهد باید از این بازی با ٣ امتیاز خارج شود و این یعنی چیزی فراتر از دفاع و ضدحمله جلوی تیم هایی كه علاقه به داشتن مالكیت توپ دارند. آیا كی روش در این چند ماه پلن بی یا راه دومی را با شاگردانش تمرین می كند؟ آیا او می تواند در بازی اول ما را پیروز كند و همچنان امیدهای مان را زنده نگه دارد؟ چالش اصلی كی روش در روسیه شاید همین باشد.
این یادداشت در روزنامه اعتماد مورخ 12 آذر 96 به چاپ رسیده.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.