اگر نام جام جهانی ۱۹۹۰ را با کامرون بیاوریم، یا وقتی به جام ۹۸ فکر کنیم کرواسی در ذهن‌مان نقش ببندد، پس وقتی به جام جهانی ۲۰۲۲ نگاه می‌کنیم باید از مراکش بگوییم. پدیده واقعی جام. تنها کشور عرب زبان و مسلمانی که توانسته به جمع ۸ تیم برتر جام جهانی فوتبال راه یابد.
موفقیت آنها البته برای کارشناسان کلی‌گوی فوتبال ایران باب میل نیست. آنهایی که وقتی حرف از موفقیت رقبای ما در آسیا می‌شود فقط و فقط بحث برنامه‌ریزی و ثبات را پیش می‌کشند، حالا نمی‌توانند بگویند برنامه‌ریزی مراکشی‌ها بهتر از اسپانیایی‌ها بوده. هر طور حساب کنید، فوتبال پایه و باشگاهی اسپانیا از مراکش جلوتر است. ستاره‌های بهتری دارند، آکادمی‌های مدرن‌تری دارند. توجه‌شان به فوتبال پایه زبانزد است و خیلی چیزهای دیگر.
نکته جالب‌تر اینکه مراکش یکی از تیم‌های بی‌ثبات چند وقت اخیر فوتبال دنیا بوده. یکی از معدود تیم‌هایی که چند هفته قبل از جام جهانی سرمربی‌اش را تغییر داد و از وحید هلیل‌هودزیچ به ولید رکراکی رسید. نداشتن ثبات مربیگری البته برای مراکشی‌ها چیز غریبی نیست.
فوتبال مراکش در یکی دو دهه اخیر پر از ناکامی بوده. بعد از نایب قهرمانی آنها در جام ملت‌های آفریقای ۲۰۰۴، مراکش تا سال ۲۰۱۷ دیگر هرگز نتوانست در این رقابت‌ها حتی از گروهش صعود کند و در سال ۲۰۱۰ حتی به مسابقات صعود نکرد و در دور انتخابی حذف شد. مراکش در این ۲ دهه بارها به سراغ مربیان طراز اول فرانسوی رفت. فیلیپ تروسیه، هنری میشل و حتی روژه لومه به مراکش آمدند اما نهایتاً یک سال دوام آوردند و فوتبال این کشور را بدون موفقیت ترک کردند. در نتیجه اکثر اوقات مربیان بومی هدایت مراکش را برعهده داشتند و هیچ‌کدام نتوانستند تیم ملی کشورشان را به جام جهانی یا موفقیت در جام ملت‌های آفریقا برسانند. آنها آخرین بار در سال ۱۹۹۸ و در دوره اول مربیگری هنری میشل فرانسوی بود که رنگ جام جهانی را دیده بودند و بالاخره بعد از ۲۰ سال دوباره به این رقابت‌ها راه یافتند.
در سال ۲۰۱۶ فدراسیون فوتبال مراکش به سراغ یک مرد فرانسوی دیگر رفت؛ هروه رنار. او موفق شد با تکیه به نسل جدید فوتبال مراکش، بالاخره طلسم صعود به جام جهانی را بشکند. با این همه مسیر مراکش و رنار بعد از حذف از جام جهانی به بیراهه رفت و سکان هدایت تیم به دستان وحید هلیل‌هودزیچ بوسنیایی افتاد. رابطه بعد او با برخی از ستاره‌ها و دو دستگی موجود در تیم باعث شد تا فدراسیون فوتبال مراکش علی‌رغم صعود به جام جهانی قطر، ۲ ماه قبل از شروع مسابقات او را اخراج کند و ولید رکراکی را جایگزینش کند؛ مردی که چندماه قبل با تیم الوداد مراکش قهرمان لیگ قهرمانان آفریقا شده بود تا تبدیل به دومین مربی مراکشی تاریخ شود که چنین عنوانی به دست آورده. رکراکی موفق شد ستاره‌هایی مثل حکیم زیاش را به تیم برگرداند و فضا را آرام کند اما سبک بازی او کاملاً با سبکی که رنار در سال ۲۰۱۶ پایه گذاشته بود متفاوت بود.
مراکش در جام جهانی ۲۰۱۸ هم مقابل ایران و هم مقابل پرتغال قدرتمند فوتبال مالکانه ارائه داد. آنها در مقابل تیم ملی ما ۶۸ درصد و در مقابل پرتغال ۵۵ درصد صاحب توپ بودند و فقط اسپانیا -که شاید مالکانه‌ترین شکل ممکن از فوتبال را در دنیا ارائه می‌دهد- موفق شد مدت زمان بیشتری توپ را در اختیار داشته باشد.
مدل بازی تیم رنار پرس از بالا بود ولی در تیم فعلی که رکراکی آن را هدایت می‌کند مراکش اغلب در زمین خود فضا را بر رقبا می‌بندد. این تیم در هیچ‌کدام از بازی‌های خود در جام جهانی فعلی مالکانه بازی نکرده است و حتی یک بار هم درصد مالکیت توپش بالای ۵۰ نبوده. آنها حتی در مقابل تیم قعر جدولی کانادا تنها ۴۱ درصد صاحب توپ بودند و همین نشان می‌دهد که سبک بازی آنها کاملاً تغییر کرده و نمی‌شود نام آن را پروژه‌ای گذاشت که رنار پایه‌گذاری کرده و رکراکی به نتیجه رسانده.
البته در فوتبال مغرب یک چیز ثابت مانده و آن رئیس فدراسیون فوتبال این کشور است که حالا چیزی حدود ۸ سال است که بر صندلی اول فوتبال مراکش تکیه زده و مردی است آشنا به امور مالیه. او یک سالی می‌شود که معاون وزیر اقتصاد مراکش هم شده و مسئولیت تنظیم بودجه کشور را برعهده دارد. فوزی لقجع که ۵۱ سال سن دارد از سال ۲۰۲۱ به عضویت شورای فیفا که مسئولیت گرفتن تصمیم‌های مهم این نهاد را دارد هم درآمده و حالا حتماً به روزهای بهتری برای فوتبال مراکش فکر می‌کند.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.