اواخر دهه هفتاد میلادی اوج قدرت‌نمایی باشگاه‌های انگلیسی در جام باشگاه‌های اروپایی بود. لیورپول در سال ۱۹۷۷ به فینال رسید و در المپیکوی رم با نتیجه ۳-۱ از سد گلادباخ گذشت تا اولین قهرمانی باشگاه بدست بیاید. این دومین قهرمانی یک تیم انگلیسی بود(بعد از منچستریونایتد در سال ۱۹۶۸).
از اینجا به بعد فینال‌های پشت سرهم انگلیسی‌ها شروع شد. آنها در هر ۵ فینال بعدی حاضر بودند و هر ۵ فینال را هم یک هیچ بردند. در سال ۱۹۷۸ دوباره لیورپول قهرمان شد. اینبار کلوب بروژ را در ومبلی بردند. سال‌های ۱۹۷۹ و ۱۹۸۰ فوتبال اروپا شاهد قدرت‌نمایی ناتینگهام فارست بود. در فینال اول که در ورزشگاه المپیک مونیخ برگزار می‌شد، مالمو را یک‌هیچ بردند و سال بعد در فینالی که در سانتیاگو برنابئو انجام می‌شد، با همین نتیجه از سد هامبورگ آلمان گذتند.
سال ۱۹۸۱ دوباره نوبت به لیورپول رسید تا قهرمان شود. آنها اینبار در پارک‌دوپرانس با یک گل از سد رئال مادرید گذشتند. این آخرین شکست رئال مادرید در یک فینال اروپایی بود.
فینال بعدی را اما استون ویلا برگزار کرد. آنها در سال ۱۹۸۲ در روتردام به مصاف بایرن مونیخ رفتند. دو تیمی که امسال هم در دور گروهی لیگ قهرمانان به مصاف هم رفتند، یک فینال تاریخی را در ورزشگاه دکوپ برگزار کردند و در نهایت استون‌ویلا با همان نتیجه ۱-۰ معروف به قهرمانی رسید.
تیم‌های انگلیسی بعد از آن تا آخر قرن بیستم تنها دوبار قهرمان شدند. یکبار دو سال بعد لیورپول در ضربات پنالتی در ورزشگاه المپیکوی رم، آ.اس.رم را شکست داد و قهرمان شد و بار دیگر ماجرا بر می‌گردد به سال ۱۹۹۹ و آن کامبک به‌یادماندنی منچستریونایتد مقابل بایرن مونیخ.
به هر ترتیب هیچ‌بار دیگر آن دوره تاریخی برای تیم‌های انگلیسی تکرار نشد؛ آن دوره بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۲ که ۶ بار پشت سرهم فینالیست شدند و هر ۶ فینال را هم بردند.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.