کابوس هر دروازه‌بانی بود. آنقدر استادانه در محوطه جریمه به توپ ضربه می‌زد که واقعاً گرفتن توپ‌هایش کار هرکسی نبود. پای چپش قدرت پای راست را نداشت اما دقتش عجیب و غریب بود، به همین خاطر هم به‌راحتی می‌توانست سرتوپ بزند، مدافعان را از جریان بازی خارج کند و بعد دروازه‌بان‌ها را ناکام بگذارد.
دل‌پیرو البته فقط داخل محوطه جریمه نبود که دروازه‌بانان را عذاب می‌داد.
او قدرت عجیبی هم در گل کردن کاشته‌های بیرون محوطه داشت. گل‌هایش از روی ضربه آزاد اکثراً دقیق و با کات فراوان بودند. خیلی وقت‌ها می‌شد حدس زد قرار است کجای دروازه را هدف قرار دهد اما باز هم آنقدر استادانه به توپ ضربه می‌زد که هیچ دروازه‌بانی در ایتالیا و اروپا به آن نمی‌رسید.
به او لقب پینتوریکیو دادند؛ نقاش معروف ایتالیایی. پینتوریکیو یعنی نقاش کوچک و به‌دلیل قد و قامت ریز برناردینو دی‌بتو، نقاش دوره رنسانس، او را با این نام صدا می‌زدند؛ مسأله‌ای که درباره الکس دل‌پیرو هم صدق می کرد. داستان نام‌گذاری این اسم روی الکس هم جالب است.
جیانی آنیلی، رئیس اسبق یوونتوس، در فصل ۱۹۹۴-۱۹۹۵ که مصادف بود با درخشش و اوج‌گیری دل‌پیرو، ستاره باشگاهش را با این اسم صدا زد. او به باجو می‌گفت رافائل و به دل‌پیرو می‌گفت پینتوریکیو؛ چون پینتوریکیو شاگرد رافائل، یکی از سه نقاش بزرگ دوره رنسانس به حساب می‌آمد.
تشبیه او اگرچه روی روبرتو باجو نماند اما دل‌پیرو را صاحب اسم جدیدی کرد. آنیلی به‌درستی او را شاگرد باجو می‌دانست. در آن زمان همه شیوه بازی دلفریبانه دل‌پیرو را وام گرفته از طنازی باجو می‌دانستند.
روبرتو البته به این تحسین‌ها دلخوش نبود. او درخشید، درخشید و درخشید؛ آنقدر که حتی در تیم ملی ایتالیا جای باجوی بزرگ را گرفت.
در فصل اول حضورش در یوونتوس، 1994-1993، در ۵۰ بازی ۱۱ گل زد. فصل بعد در ۳۵ بازی ۱۵ گل و دو فصل بعد در ۴۷ بازی ۳۲ گل. سه‌بار با یوونتوس به بازی نهایی لیگ قهرمانان اروپا رسید.
در فصل 1998-1997 آقای گل مسابقات هم شد. او پیش‌تر در سال ۱۹۹۶ بهترین بازیکن زیر ۲۱ سال اروپا شده بود و در فصل 2000-1999 بهترین پاسور لیگ بود. خصوصیت دل‌پیرو همین بود.
فقط به گل زدن فکر نمی‌کرد. در عین تکنیکی بودن در خدمت تیم بود و در عین انجام کارهای تیمی، به‌صورت انفرادی گره‌های پیش روی یوونتوس را باز می‌کرد.
او رکورددار بازی با پیراهن یوونتوس است؛ ۷۰۵ بازی. با ۲۹۰ گل بیشترین گل را با پیراهن بیانکونری در تاریخ زده. ۱۳۵ گلش تضمین‌کننده قطعی پیروزی‌های یوونتوس بوده.
در تاریخ فوتبال ایتالیا هیچ‌کس به اندازه او از روی ضربات کاشته گل نزده؛ ۵۲ گل که ۴۶تای‌شان در رده باشگاهی بوده و ۶تای‌شان در رده ملی.
دل‌پیرو با آن قد و قامت کوتاهش، نقاشی بود که اثرش را هرطور می‌خواست رنگ می‌داد و جلا می‌بخشید.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.