بامداد شنبه الجزایر موفق شد برای دومین بار در تاریخ، قهرمان مسابقات جام ملت‌های آفریقا شود. آنها اولین بار سال ۱۹۹۰ بود که در مسابقاتی که میزبان بودند قهرمان رقابت‌ها شدند و در واقع این برای اولین بار است که خارج از خانه جام را بالای سر می‌برند. همانطور که پیش‌بینی می‌شد با به صدا در آمدن سوت پایان مسابقه فینال، یک جشن سراسری در خیابان‌های اکثر شهرهای مهم الجزایر برپا شد. در فرانسه و انگلیس هم جشن‌های خیابانی مفصلی توسط مهاجرین الجزایری برنامه ریزی شده بود و مردم این کشور به لطف فوتبال موفق شدند جدای همه اختلاف‌ها، در اقصی‌نقاط دنیا بر سر یک چیز با یک دیگر متحد شوند و شعار زنده‌باد الجزایر سر دهند.
الجزایر البته در بازی فینال بیش از حد به نتیجه فکر می‌کرد. بلماضی که تیمش در سایر مسابقات جذاب بازی کرده بود، در دیدار نهایی مدام وقت را تلف می‌کرد. الجزایری‌ها در تمارض انقدر زیاده روی کردند که روزنامه گاردین بعد از پیروزی‌شان تیتر زد: «الجزایر استحقاق قهرمانی در آفریقا را داشت ولی روش زشت آنها برای پیروزی در فینال شرم‌آور بود.» آمار در پایان بازی نشان می‌داد سنگال هم مالکیت توپ را بیشتر برعهده داشته و هم شوت‌های بسیار بیشتری روانه دروازه الجزایر کرده. آنها بدشانس بودند که در همان دقیقه دو روی یک بدشانسی محض گل دریافت کردند و دیگر هرچه زدند به در بسته خوردند.
جام ملت‌های آفریقا حالا به پایان رسیده و به طور رسمی فصل ۱۹-۲۰۱۸ تمام شد. فصلی که برای بازیکنانی مثل محرز و سادیو مانه بیش از یازده ماه طول کشید. آنها در خانه محمد صلاح موفق شدند بازی فینال را برگزار کنند. سادیو مانه اگر ۲ پنالتی‌اش در بازی‌های گروهی و حذفی را گل کرده بود، آقای گل می‌شد اما شانس نیاورد. محرز هم که تا قبل از دیدار نیمه نهایی چیز خاصی نشان نداده بود، با گل دقیقه ۹۵ مقابل ساحل عاج در بازی ماقبل فینال، ارزش‌هایش را نشان داد و بدون شک زیباترین گل جام را به ثمر رساند. دست آخر همین او هم بود که جام را در قاهره بالای سر برد.
مصر اگرچه موفق به نگه داشتن جام در خانه نشد اما دست‌آوردهای جانبی کم نداشت. در این شکی وجود ندارد که برگزاری رقابت‌هایی با این میزان وسعت، آنهم بدون هیچ مشکل امنیتی و لجستیکی نشان از توان بالای مصر و دولت قاهره در قاره آفریقا دارد. یک ماه نگاه قاره سیاه به آنها بود و بسیاری از کشورهای فوتبالی هم بازی ها را به صورت مستقیم نشان دادند. مصری‌ها شاید به لحاظ جذب توریست مشکلی نداشته باشند اما برای اینکه نشان بدهند بعد از تنش‌های یک دهه اخیر همچنان کشور بزرگ و با برنامه‌ای هستند، به سختی به میزبانی از چنین مسابقات محتاج بودند.
این مطلب در روزنامه ایران‌ورزشی هم به چاپ رسیده است.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.