دیشب کمی زودتر از همیشه از خانه زدم بیرون. ترسیدم صعود تیم ملی به جام‌جهانی قطعی شود و خیابان‌ها بند بیاید. ترسیدم به برنامه نرسم. در باغ‌فردوس بودم که طارمی گل تساوی را زد. گل مسجل شدن صعود به ما جام جهانی ۲۰۲۶. گوینده رادیو فریاد می‌کشید اما خبری از بوق و جیغ آدم‌های اطراف نبود.
آن تکه از خیابان ولی‌عصرهمیشه خدا غلغله است؛ حتی روزهای تعطیل نوروز که کل تهران خلوت است، حوالی تجریش جای سوزن انداختن نیست. ولی آدم‌های دور و برم خیلی کاری به فوتبال نداشتند.
چند دقیقه بعد به پارک‌وی رسیدم. بازی تمام شد. صعود ما قطعی. بازهم خبری از جشن و پایکوبی نبود.
زودتر از همیشه به استدیو رسیدم. دیدم امیرقلعه‌نویی در حال مصاحبه است. دارد می‌گوید: «یکی از بهترین بازی‌های‌مان را انجام دادیم»
همان لحظه از ذهنم گذشت که ازبکستان تا قبل از بازی با ما دومین خط حمله ضعیف گروه را داشت و فقط بیشتر از کره‌شمالی و قرقیزستان گل زده بود(ازبکستان ۹تا و آن دوتای دیگر ۶ تا). اما همین تیم ضعیف در حمله و همین تیم که ۲ ستاره اصلی فاز هجومی‌اش یعنی ماشاریپوف و ارونوف را در اختیار نداشت، موفق شد ۲ گل به ما بزند.
صبح امروز خبری را خواندم که وضعیت دفاعی تیم ملی را بهتر توضیح می‌داد: ایران در حالی که همچنان ۲ بازی از این مرحله از انتخابی باقی‌مانده ۷ گل دریافت کرده که دوره قبل این مرحله را با ۴ گل خورده تمام کرد! اوج کار دفاعی ایران به جام جهانی ۲۰۱۸ باز می‌گردد که تا بازی آخر که جنبه تشریفاتی داشت، گل نخورد و در آن مسابقه ۲ بار دروازه‌اش باز شد. تیم ملی در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ هم در ۸ بازی فقط ۲ گل دریافت کرده بود.
ما درواقع با بدترین نسخه دفاعی تیم ملی‌مان در همه این ۱۵–۱۰ سال مواجه هستیم. آیا این عدم تمرکز در دفاع باعث شده تیمی هجومی‌تر باشیم؟ تیمی پرخطرتر در فاز حمله؟ تیمی با نمایش‌های بهتر؟ تیمی با بازی‌های دوست‌داشتنی‌تر؟
اولین نفری باشید که نظر می دهد.