وقتی طالبان در سال ۲۰۲۱ دوباره در افغانستان به قدرت رسید، یک ماموریت فرعی اما ویژه و مهم برای خودش تعریف کرد: یافتن تمام اعضای تیم ملی زنان کریکت افغانستان و از بین بردن‌شان!
تیم ملی کریکت زنان افغانستان تازه چندسال قبل بود که تشکیل شده بود و اصلا فکرش را نمی‌کرد فضای نسبتا باز کشور در سال‌های منتهی به بازگشت طالبان، تا این حد زود تغییر کند. آنها یک راه بیشتر نداشتند: «فرار» و حالا ماجرای این فرارشان در مستندی تازه که سرویس جهانی BBC منتشر کرده، روایت می‌شود.
داستان چیست؟
۱۹ بازیکن تیم ملی کریکت زنان افغانستان همراه با خانواده‌شان در روزهای پس از قدرت‌گیری طالبان موفق به فرار از کشور شدند. یکی از آنها فیروزه امیری بود. او یکی از روایت‌گران مستند «تیم فراموش‌شده کریکت» است و در بخشی از آن می‌گوید:
«هر بار که خانواده‌ام در هشت ایست بازرسی که باید در مسیر خروج از کشور از آن عبور می‌کردیم، متوقف می‌شدند، از ترس می‌لرزیدم.»
امیری هنوز که هنوز است باورش نمی‌شود که چطور بهانه‌هایشان برای حضور در «یک عروسی خانوادگی» و یا «بردن مادرشان برای دریافت مراقبت‌های پزشکی به پاکستان» توسط نیروهای امنیتی طالبان پذیرفته شده.
او در اوایل پاییز سال ۲۰۲۱ در حال نوشیدن چای همراه مادربزرگش در خانه بود که خبر بازگشت طالبان را شنید.
خودش درباره آن روزها می‌گوید:
«در آن لحظه شوکه شدم و احساس کردم که همه‌چیز را از دست می‌دهم و بلافاصله متوجه شدم که تیم باید کشور را ترک کند. والدینم تجربه زندگی در دوره اول حکومت طالبان را داشتند و از رفتارشان با دخترها آگاه بودند.»
بر اساس قوانین طالبان، زنان از حضور در دانشگاه‌ها، پارک‌ها و حتی اماکن ورزشی منع شده‌اند. صدای‌شان تنها در خانه‌هایشان باید شنیده شود و بدون محرم حق تردد در خیابان‌ها را ندارند ولی عجیب اینجاست که ظاهرا طالبانی‌ها بدجور به دنبال نیست کردن تیم ملی کریکت زنان بوده‌اند.
ناهیده ساپان، هم‌تیم‌امیری در این مستند می‌گوید:
«برادرم بیرون رفت و یکی از اعضای طالبان از او پرسید: آیا درباره یک دختر کریکت‌باز چیزی می‌دانی؟ ما فکر می‌کنیم او در این محل زندگی می‌کند.»
ساپان می‌گوید که برادرش برای دولت قبلی کار می‌کرد و بعد شروع به دریافت تماس از اعضای طالبان کرد که می‌گفتند: «ما شما را پیدا خواهیم کرد و اگر شما را پیدا کنیم، نخواهیم گذاشت زنده بمانید»
اما این ۱۹ نفر چطور از طالبان خارج شدند؟
نکته اینجاست که کمک از هزاران کیلومتر آن‌طرف‌تر آمد:
مل جونز که دوبار قهرمان جام جهانی کریکت با استرالیا شده و این روزها مجری تلویزیونی است در حال گذراندن دوران قرنطینه‌اش بابت گرفتن ویروس کرونا در هتلی در استرالیا بود که پیامی از یک خبرنگار هندی دریافت کرد. در پیام نوشته بود:
«آیا از وضعیت تیم کریکت افغانستان خبر دارد؟ آنها نیاز به کمک دارند و از طالبانی‌ها می‌ترسند»!
مل جونز سپس بوسیله همان خبرنگار هندی با یکی از بازیکنان تیم ملی کریکت زنان افغانستان تماس گرفت و از او پرسید: «آیا کاری از دستش برمی‌آید؟»
آن بازیکن پاسخ داد که همه هم‌تیمی‌ها و کارکنان پشتیبانی‌اش نیاز دارند که از افغانستان خارج شوند.
جونز خیلی زود شبکه‌ای از دوستانش در تیم ملی را تشکیل داد و موفق شد با ارتباط‌گیری با مسوولان وزارت خارجه استرالیا مقدمات مهاجرت ۱۲۰ نفر(۱۹ بازیکن و خانواده‌شان) را فراهم کند.
آنها ابتدا به صورت زمینی به پاکستان و سپس با پروازهای نظامی به دبی و بعد از آنجا آ با پروازهای تجاری که توسط دولت استرالیا حمایت می‌شدند، به ملبورن یا کانبرا پرواز کردند.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.