حالا دیگر وقتی وارد پروفایل برانکو ایوانکوویچ در اینترنت می‌شوی، جلوی نام باشگاه کنونی‌اش نوشته: «الاهلی عربستان». سرمربی –حالا سابق- پرسپولیس روزهای خوشی را در ایران سپری کرد. او ۳ دوره پشت‌سرهم با یک تیم قهرمان لیگ برتر شد تا نامش همیشه در تاریخ فوتبال ایران ثبت شود. او اگر کمی خوش‌شانس بود در همان سال اول که پرسپولیس بحران‌زده را از حمید درخشان گرفت هم می‌توانست قهرمان لیگ لقب بگیرد اما به دلیل تفاضل گل کمتر، قهرمانی را به پدیده آن فصل مسابقات یعنی استقلال خوزستان واگذار کرد.
برانکو البته اولین بار در سال ۲۰۰۱ در ایران دیده شد. با اینکه بلاژ به او لقب «پروفسور» داده بود اما خیلی‌ها جدی‌اش نمی گرفتند. بعد از عدم صعود تیم ملی به جام‌جهانی ۲۰۰۲ بلاژ از فوتبال ایران رفت اما پروفسور سرمری تیم امید شد. او آخرین قهرمانی یک تیم ایرانی در آسیا را رقم زده. قهرمانی با تیم المپیک ایران در بازی‌های بوسان به واقع به‌یادماندنی بود. یک تیم دوست داشتنی با بازیکنانی چون مبعلی و کاظمیان. ایران در هزاره سوم هرگز در هیچ جام باشگاهی یا غیرباشگاهی در سطح قاره کهن به قهرمانی نرسیده و خب این دستاورد کمی برای پروفسور نبود. او به نظر گزینه ایده‌آلی برای نیمکت تیم ملی بود و با اینکه نظر رییس وقت فدراسیون فوتبال چیز دیگری بود، با فشار سیاسیون سرمربی تیم ملی شد. در تیم ملی نتایج خوبی گرفت. برای اولین بار بدون اما و اگر ایران را به جام‌جهانی برد اما نسبت به زمان حضور در تیم امید محبوب نبود. تیمش محتاط بازی می‌کرد و هیجان‌انگیز نبود. بازیکنانی که دعوت می‌کرد هم حسابی بحث‌برانگیز بودند. او سنت دعوت حداکثری از استقلال و پرسپولیس را شکست و بیشتر از تیم‌هایی چون فولادخوزستان بازیکن دعوت می‌کرد. بازیکنانی که تا قبل از حضور در فوتبال ایران شناخته شده نبودند. علی بداوی، جلال کاملی مفرد، ابراهیم میرزاپور و خیلی‌های دیگر. اگر تیم ملی به جام‌جهانی نمی‌رسید قطعا منتقدین او را یک لحظه آرام نمی‌گذاشتند اما نتایج خوب باعث شد صدای منتقدین خاموش شود. بعد از نتیجه نگرفتن تیم ملی در جام جهانی ۲۰۰۶ برانکو از فوتبال ایران رفت. خداحافظی‌اش هم اصلا محترمانه نبود. با این همه بعدها خیلی‌ها متوجه شدند برانکو مربی بزرگی بروده و مفت از دست رفته. تا قبل از اینکه کی‌روش به فوتبال ایران بیاید، هیچ مربی‌ای نتوانست تیم ملی را به ثبات زمان برانکو برساند. بد نیست بدانید بهترین رده تاریخ ایران در رنکینگ فیفا را پروفسور به دست آورده؛ رده پانزدهمی در ژوئیه ۲۰۰۵.
۵ سال پیش که برانکو دوباره به فوتبال ایران آمد همه می‌دانستند که لیگ برتر صاحب یک مربی بزرگ شده.قد او از مربیان لیگی ایران بلندتر بود و در این ۵ سال به خوبی آن را به اثبات رساند.۳ قهرمانی پشت سرهم و یک نائب قهرمانی کارنامه او در ۴ فصل حضور در فوتبال باشگاهی ایران بود که بعید است دیگر کسی آنرا در این بازه کوتاه تکرار کند. ایوانکوویچ حالا از فوتبال ایران رفته و به باشگاه الاهلی عربستان پیوسته. پرسپولیس و مدیرانش هم باید هرچه زودتر تکلیف نیمکت این تیم را مشخص کنند. روزهای ثبات به نظر می‌رسد برای قرمزهای پایتخت به پایان رسیده. مگر اینکه گزینه بعدی قوی‌تر از ایوانکوویچ باشد.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.