دوشنبه ۲۲ خرداد ۱۳۹۶، وقتی تیم ملی فوتبال موفق شد دو بر صفر از سد ازبکستان بگذرد و خیلی زود حضورش در جامجهانی را مسجل کند، یک چیز توی ذوق میزد: فقط نصف ورزشگاه پر شده بود و جایگاههای بسیاری خالی بود.
بعد از بازی از کیروش پرسیدم «چرا مردم در بازی به این مهمی، ورزشگاه را پر نکردند؟»
کارلوس که به وضوح از این سوال ناراحت شده بود، فقط یک جواب داشت: NO COMMENT
با این همه بهنظر میرسد تیم ملی دیگر آن شور و شعفی که سالها پیش برای علاقهمندان ایجاد میکرد را از دست داده. امشب در بازی با بولیوی، در حالی که همه ستارههای تیم ملی در تهران حضور داشتند، چیزی نزدیک به ۱۰ هزار نفر در ورزشگاه آزادی حضور پیدا کردند. این برای ورزشگاهی که در بازیهای داخلی عادت دارد دستکم نیمی از آن مملو از جمعیت شود، تامل برانگیز است. کیروش و مدافعان سینهچاکش باید عمیقا به این فکر کنند که چرا مردم علیرغم علاقه قلبیشان به فوتبال و تیم ملی کشورشان، حاضر نیستند رنج حضور در وزشگاه را به جان بخرند؟ از نحوه بازی تیم ملی راضی نیستند؟ از دعواهای ناتمام کیروش خسته شدهاند؟ از اخلاق او و همکارانش رنجیدهاند؟ نمیدانم اما هرچه که هست آخرین باری که ورزشگاه آزادی برای تیم ملی پر شد را به خاطر ندارم…
اولین نفری باشید که نظر می دهد.