درست در سالی که فدراسیون فوتبال به دلیل مشکلات ارزی موجود از تیمهای لیگ برتری درخواست کرده بود از مربیان و بازیکنان خارجی استفاده نکنند، شاهد یکی از فرنگیترین لیگهای ایران از حیث حضور مربیان خارجی هستیم. امسال سرمربی ۵ تیم از مجموع ۱۶ تیم حاضر در لیگ برتر خارجی است؛ کالدرون در پرسپولیس، استراماچونی در استقلال، دنیزلی در تراکتورسازی، اسکوچیچ در در نفت آبادان و بگوویچ در گلگهر سیرجان.
در ۱۸ دوره پیشین لیگ برتر، تنها ۵ بار مربیان خارجی موفق به کسب قهرمانی شدهاند و جالب اینکه هر ۵ قهرمانی توسط مربیان کروات بدست آمده. فرانچیچ در سال ۱۳۸۴ با فولاد به مقام قهرمانی رسید و بعد در سال ۱۳۹۱ این زلاتکو کرانچار بود که با سپاهان طعم قهرمانی را در لیگ چشید. سه سال گذشته هم برانکو ایووانکوویچ یکهتاز لیگ برتر بوده تا بار دیگر ثابت شود فوتبال ایران بهشت مربیان کروات است. بدنیست بدانید در جام آزادگان که از سال ۱۳۷۰ تا سال ۱۳۸۰ هم برگزار میشد، تنها یک مربی غیرایرانی به قهرمانی رسید و او هم کسی نبود جز استانکو پوکلهپوویچ کروات که دو بار با پرسپولیس جام را بالای سرش برد.
حالا جالب اینجاست که هیچکدام از تیمهای مدعی قهرمانی که از مربیان خارجی سود میبرند، هدایت تیمشان را به مربیان کروات نسپردهاند و میخواهند با کشف فرمولهای تازه جام را بدست بیاورند.
حضور این مربیان خارجی قطعا میتواند به لیگ برتر کمک کند. بازیها هم حساستر خواهد شد و هم کیفیتشان بالاتر میرود. از همین حالا هم دهها سوال ذهن فوتبالدوستان را مشغول کرده. آیا سبک مربیان آرژانتینی به فوتبال ایران میخورد؟ آیا مربیان تاکتیکمحور ایتالیایی میتوانند با بازیکنان بعضا غیرمنعطف ایرانی کنار بیایند؟ دنیزلی که به انجام بازیهای زیبا شهره است اما در ایران هرگز به قهرمانی نرسیده میتواند تراکتور تشنه موفقیت را به جام برساند؟ آیا حضور یک آرژانتینی در پرسپولیس یعنی بازی تهاجمیتر این تیم و حضور یک مربی ایتالیایی در استقلال یعنی بازی دفاعی آبیها؟ اینها کلیشههایی است که در ذهن خیلیها وجود دارد و قطعا با شروع لیگ بسیاری از آنها رنگ میبازند.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.