میگن آدم ۴۰ سالش که میشه کامل میشه. عاقل میشه. نگاهش به دنیا عوض میشه. این اتفاق انگار برای رونالدو کاملا افتاده.
او در یورو منیت خودش در تیم ملی رو کنار گذاشته. در دور گروهی موقعیت مسلم گلزنیاش رو به برونو فرناندز پاس میده. به رقیب چندسال گذشتهاش در تیم ملی و حتی منچستریونایتد. در بازی امشب هم وقتی پنالتیش گل نمیشه، اشک میریزه. کاملا رقیق شده. و مهمتر از همه، وقتی در ضربات پنالتی آخر بازی، اولین ضربه پرتغال رو گل میکنه، رو به تماشاگرا میکنه، بهشون تعظیم میکنه و بخاطر استرس مضاعفی که بهشون وارد کرده، عذرخواهی میکنه.
تماشای اشکهای رونالدو برای بیننده تلویزیونی راحت نیست. حتی اگر رونالدوفن نباشه. بخصوص که دوربین چندثانیه بعد مادر زردپوش او رو نشون میده که داره پا به پای پسرش اشک میریزه. این یک درام کامله.
قهرمان بازی البته دیهگو کاستاست. سنگربان تیم که تبدیل میشه به اولین دروازهبان تاریخ یورو که سه ضربه رو در پنالتیهای آخر بازی مهار کرده. تا چند دقیقه پیش همه از شانس بالای اسلوونی میگفتن که بخاطر حضور داشتن یان اوبلاک میتونه برنده پنالتیها لقب بگیره، به خصوص که دروازهبان اتلتیکو مادرید شب درخشانی داشته و در جریان بازی هم یک پنالتی رو مهار کرده ولی شب شب کاستاست. او حتی قبل از ضربات پنالتی هم خودی نشان داده و یک تکبهتک حیاتی رو از بنجامین ششکو گرفته. اگر اون واکنش نبود اصلا پرتغال به پنالتیها نمیرسید.
بازی میتونست روایت دیگه ای داشته باشه. بهخصوص جایی که پای پپه ۴۱ ساله لغرید و توپ زیر پای ششکو افتاد. اگر اون ضربه گل میشد، باید از معایب سن بالای پپه و رونالدو میگفت. از اینکه یکی پاش لغزیده و دیگری پنالتیاش رو از دست داده و در این بازیها حتی یک گل هم به ثمر نرسانده. ولی فوتبال همینه. سرنوشت همینه. حالا ظرف چند دقیقه همهچیز در فرانکفورت تغییر کرده و باید از کامل شدن آدمی در ۴۰ سالگی نوشت!
اولین نفری باشید که نظر می دهد.