بازی فینال شب گذشته لیگ اروپا در باکوی آذربایجان، پایانی بود بر رویای «جدایی سیاست از ورزش». آرسنال که از همان ابتدا انگیزه بیشتری از چلسی برای قهرمانی داشت و می‌خواست با بالابردن جام لیگ اروپا، حضورش در لیگ قهرمانان فصل بعدی را هم قطعی کند –کاری که چلسی با سوم شدن در لیگ برتر انگلیس انجام داده بود- مجبور شده بود بدون یکی از بازیکنان تاثیرگذارش بازی کند؛ هنریک میختاریان. فوتبالیستی که دو سال پیش با منچستر همین جام را برده بود و قطعا تجارب و کیفیتش به کار اونای امری می‌آمد. اما تصمیم مشترک او و باشگاه آرسنال برای عدم حضورش در باکو، همه رویاهای سران یوفا و آذربایجان را به باد داد.
همسایه شمالی ایران، چندسالی است که سرمایه‌گذاری عظیمی در ورزش و به‌ویژه زیرساخت‌های ورزشی کرده. آنها چندسالی است که جدای برگزاری چندین و چند مسابقه بین‌المللی، یکی از مراحل مسابقات هزینه‌بر فرمول یک را هم در خاک کشورشان میزبانی می‌کنند. آذربایجان قرار است بخشی از مسابقات یورو ۲۰۲۰ را هم در کشورش برگزار کند و فینال دیشب هم به نوعی پیش درآمدی بر همان مسابقات بود.
الهام علی‌اف، رییس جمهور آذربایجان که منتقدین زیادی در داخل و خارج از کشورش دارد، از سال ۲۰۰۳ امور را در دست گرفته و مثل اکثر جمهوری‌های استقلال یافته از شوروی، قصد ندارد به این زودی‌ها ریاست‌جمهوری‌اش را پایان دهد. او اما در همه این سال‌ها به خوبی فهمیده که یکی از راه‌های ترمیم چهره خودش و آذربایجان، حضور پررنگ در معادلات ورزشی جهان است. آذربایجان از سال ۲۰۱۲ تا سال ۲۰۱۵، اسپانسر اصلی باشگاه اتلتیکو مادرید بود و این باشگاه معروف اسپانیایی در آن سال‌ها با شعارهایی در مدح آذربایجان بود که در میادین حاضر می‌شد. یوفا هم ظاهرا به دلیل همین اشتیاق دولت آذربایجان و البته توانایی مالی آنها رای به برگزاری فینال لیگ اروپا در باکو داد اما یکبار دیگر ثابت شد که حتی در بالاترین سطح مسابقات ورزشی هم نمی‌شود پیوند سیاست و ورزش را از هم جدا کرد.
دشمنی آذربایجان و ارمنستان برکسی پوشیده نیست. خود آقای علی‌اف هم در سال ۲۰۱۵ توییتی کرده بود مبنی بر اینکه «ارمنستان حتی یک کلونی هم نیست» و خب شاید حالا بهتر مشخص شود که چرا مهاجم ارمنستانی آرسنال، تصمیم گرفته به آذربایجان سفر نکند. مقامات باکو البته سال‌هاست که سفر ارمنی‌ها به خاک کشورششان را ممنوع کرده‌اند و حتی از ورود آنهایی که شهروند ارمنستان نیستند اما رگ و ریشه ارمنی دارند، ممانعت می‌کنند اما سران این کشور به یوفا قول داده بودند که از این نظر مشکلی برای فوتبالیست‌های ارمنی بوجود نمی‌آورند. نگاه خصمانه و دشمنی کهنه مردم دو کشور به یکدیگر اما بار دیگر باعث شد تا سیاست بر ورزش پیروز شود و میختاریان عطای حضور در فینال را به لقایش بخشید. این البته برای اولین بار نیست که چنین کش‌مکش‌هایی باعث ضربه خوردن ورزش می‌شود. در همین سال‌های اخیر چندین و چندین مورد مشابه رخ داده است. مثلا ژردان شقیری، ستاره آلبانیایی-کوزویی لیورپول از سفر به بلگراد برای بازی با ستاره سرخ به دلیل موردی مشابه خودداری کرد. یوفا و سایر فدراسیون‌های قاره اروپا هیچوقت در تورنومنت‌های اصلی، اسپانیا و جبل‌الطارق را در یک گروه نمی‌اندازند. ۷ سال است که هندوستان و پاکستان در مسابقات کریکت باهمدیگر رو به رو نمی‌شوند. یا در همین منطقه خودمان، برخی از ورزشکاران مسلمان(از جمله ورزشکاران ایرانی) پا به مسابقاتی که در اراضی اشغال شده فلسطین برگزار می‌شود نمی‌گذارند. در لیگ قهرمانان آسیا هم AFC تصمیم گرفته نمایندگان ایران و عربستان در کشور ثالث بازی کنند. همه این‌ها نشان می‌دهد که ورزش از سیاست جدا نیست. حتی در سال ۲۰۱۹ میلادی. حتی اگر برگزار کننده مسابقات یوفا باشد و برگزارکنندگان فینال، ۲ تیم لندنی.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.