بیش از سه هفته از فینال جام حذفی فوتبال می‌گذرد و هنوز مشخص نیست مسبب اصلی آن نوع برگزاری مسابقه کیست. فدراسیون فوتبال البته این روزها با فرار رو به جلو اعلام کرده که با این وضعیت اصلا توانایی برگزاری مسابقات فصل بعد را ندارد. وضعیتی که فدراسیون و سازمان لیگ می‌گویند البته خیلی پیچیده نیست. اگر واقعا مشکل بلیت‌فروشی است، نباید کار سختی در پیش باشد. شماره‌دار کردن صندلی‌ها و سکوها و بخش‌های ورزشگاه‌ها برای کشوری مثل ایران مثل آب خوردن است. اگر مشکل چیز دیگری هم هست که باید اعلام شود و برایش راه‌حلی در نظر گرفته شود. نکته جالب این است که علی‌رغم اعلام چندباره این موضوع توسط فدراسیون، یعنی امکان عدم برگزاری لیگ سال آینده، هیچ‌کس حتی ذره‌ای به برگزاری مسابقات شک ندارد! همه تیم‌ها در حال برنامه‌ریزی برای فصل بعد و تمرینات پیش‌فصل هستند. تماشاگران هم هرگز در شبکه‌های اجتماعی در این باره صحبت نمی‌کنند. حتی مدیران و مربیان درگیر لیگ هم تا به حال نگفته‌اند که تکلیف ما را مشخص کنید که فصل آینده لیگ برگزار می‌شود یا نه. به نظر می‌رسد حتی مدیران فدراسیون هم می‌دانند که این تهدیدشان حتی یک درصد هم عملیاتی نمی‌شود. پس باید از همین حالا به فکر برگزاری یک لیگ و جام حذفی منظم‌تر باشیم. مشکل اساسی در ماجرای فینال جام حذفی امسال، میزبان مسابقات بود. تا یک هفته قبل از بازی نهایی اصلا معلوم نبود کدام شهر و ورزشگاه قرار است از آن میزبانی کنند.
ظاهرا فدراسیون نمی‌خواهد از اتفاقات امسال درس بگیرد اما بهتر است که این کار را انجام دهد. مهم‌ترین کاری که باید فدراسیون در این زمینه انجام دهد – حتی جلوتر از معرفی و برخورد با خاطیان فینال فصل پیش- این است که تکلیف میزبان مسابقات فصل بعد را مشخص کند. در دنیا دو راه‌حل برای این موضوع وجود دارد. یا باید مثل انگلیس و ایتالیا ورزشگاه ملی و قدیمی پایتخت را میزبان همیشگی مسابقات کنیم یا باید مثل سایر کشورهای صاحب فوتبال هر سال از بین ورزشگاه‌ها و شهرهای دارای صلاحیت، ورزشگاهی را پیش از شروع مسابقات به‌عنوان میزبان اعلام کنیم. اینطوری کسی هم نمی‌تواند مدعی شود به نفع تیم خاصی تصمیم گرفته شده؛ در شروع مسابقات اصلا مشخص نیست چه تیم‌هایی قرار است فینالیست شوند و اینکار شائبه‌برانگیز نمی‌شود اما وقتی کار به مرحله نیمه‌نهایی می‌رسد، فدراسیون ناچار است شهرهایی که هنوز تیم‌های‌شان درگیر مسابقات هستند را از بین گزینه‌ها خط بزند. در انگلیس ورزشگاه قدیمی ویمبلی لندن همیشه میزبان مسابقات فینال جام حذفی است. در ایتالیا هم ورزشگاه المپیکوی رم مامور انجام این کار است. هیچ‌وقت هم تیمی اعتراض نمی‌کند این وضعیت به نفع تیم‌هایی مثل رم و لاتزیو است. در خیلی از کشورهای دیگر هم هر سال در شروع مسابقات نام ورزشگاه میزبان فینال بر اساس قرعه اعلام می‌شود.
در ایران به نظر می‌رسد گزینه‌ها برای میزبانی محدود هستند. یا باید ورزشگاه آزادی میزبان همیشگی مسابقات شود یا هر سال بین ورزشگاه‌های دارای شرایط مناسب قرعه‌کشی شود. مزیت میزبانی در ورزشگاه آزادی این است که بازی در تهران برگزار می‌شود و شرایط برای پوشش تصویری و رسانه‌ای بهتر است. ضمن اینکه تیم‌ها خودشان را راحت‌تر می‌توانند به تهران برسانند چون هم تهران به نوعی در مرکز ایران است و هم پروازهای بیشتری به مقصد آن انجام می‌شود. وضعیت هتل و اسکان مناسب است و از لحاظ امنیت هم کار نیروی انتظامی راحت‌تر است. اگر قرار باشد میزبان بازی چرخشی باشد هم باید علاوه بر ورزشگاه آزادی، به ورزشگاه امام رضا(ع) مشهد، نصف جهان اصفهان و یادگار امام تبریز توجه کرد. این ۴ گزینه در شهرهایی قرار دارند که امکانات بهتری در آنها وجود دارد و وضعیت آب و هوا در روزهای پایانی بهار که مسابقه فینال در آن انجام می‌شود هم مناسب است.
خلاصه اینکه تا چشم روی چشم بگذاریم لیگ سال آینده هم شروع می‌شود و بهترین واکنش به اتفاقات فینال فصل پیش این است که فدراسیون و سازمان لیگ تکلیف میزبان فصل بعد و فصل‌های بعد را از همین حالا مشخص کنند.
این مطلب در شماره پنج‌شنبه ۶ تیر ۱۳۹۸ روزنامه ایران‌ورزشی به چاپ رسیده.
اولین نفری باشید که نظر می دهد.