بارسلون به شب‌هایش معروف است. به شب‌های روشن و پرنور. به شب‌های پرزرق و برق و درخشان. و امشب یکی از همین شب‌ها بود. یک شب فوق‌العاده و فراموشی نشدنی. بازی از همان دقیقه اول جذاب شروع شد و تا آخر جذاب پیش رفت. در ۱۰ دقیقه پایانی و با تعویض‌های اینزاگی، بارسلونا اجازه نفس‌کشیدن به اینتر نداد ولی نراتزوری که در تمام نظرسنجی‌ها و با توجه به سه باخت پیاپی‌اش در مسابقات داخلی، شانس کمتری داشت از همان اول نشان داد که قصد پا پس کشیدن ندارد و آخر سر هم نباخت.
در شبی که یامال فوق‌العاده بود و با بازی چشم‌نوازش صدمین بازی خودش برای بارسلونا را جشن گرفت و یک گل زد و دو تیرک، این دومفرایز بود که ستاره بازی شد و جایزه بهترین بازیکن زمین را دریافت کرد. او دو گل زد و دو پاس گل داد؛ گرچه آخری احتمالا بخاطر شست‌پای میخیتاریان گل نشد!
مهدی طارمی هم در این شب به یادمندنی ۴۵ دقیقه بازی کرد. در ابتدا عقب‌تر از تورام و در ۱۰ دقیقه پایانی عملا به عنوان مهاجم نوک بیشتر مجبور شد دفاع کند. برای او موقعیت خاصی ساخته نشد اما بارها با جنگندگی‌اش نشان داد علی‌رغم فصل بدش هنوز اعتماد به نفس لازم برای بازی در بالاترین سطح فوتبال اروپا را دارد. ایران بعد از سال‌ها شاهد بازی یکی از بازیکنانش در این مرحله از لیگ قهرمانان بود و مهاجم بوشخری البته حالا با این ۴۵ دقیقه بازی رکوردار شد. پیش از این فقط علی دایی در نیمه‌نهایی به میدان رفته بود (در سال ۱۹۹۹ یک دقیقه در بازی رفت با بایرن مونیخ در مقابل دینامو در کیف و ۱۵ دقیقه در بازی برگشت در مونیخ). علی کریمی هم البته با شالکه در نیمه نهایی حاضر بود؛ سال ۲۰۱۱ مقابل منچستریونایتد(ولی حتی یک دقیقه فرصت بازی نیافت).
بارسلونای فلیک یکی از شانس‌های مسلم قهرمانی‌ست ولی خط دفاعش که بارها در همین بازی تغییر کرد احتمالا بازهم در بازی برگشت بازخواهد شد. یامال و رافینیا باید اینبار در حمله هماهنگ‌تر، با دقت‌تر و خوش‌شانس‌تر باشند تا فرصت بازی در فینال را پیدا کنند و شاید بردن توپ طلا را…
اولین نفری باشید که نظر می دهد.