هزینه‌های هنگفت المپیک پیونگ‌چانگ

  المپیك زمستانی پیونگ چانگ بدون شك مهم ترین رخداد ورزشی سال 1396 بود. رخدادی با بیش از 100 مسابقه مختلف با چیزی نزدیك به 3000 شركت كننده. بیش از 300 مدال در این رقابت ها توزیع شد و البته میزبانی آن 13 میلیارد دلار برای پیونگ چانگ آب خورد. هزینه ای كه درطول مسابقات فقط 3 میلیارد دلار آن به خزانه بازگشت و حالا این شهر مانده و 10 میلیارد دلار بدهی.
    7 سال قبل، در تابستان سال 2011، وقتی میزبانی پیونگ چانگ اعلام شد، خبرگزاری رویترز گزارش داد كه سهام كازینوها، پیست ها و شركت های ساختمانی با افزایش چشم گیری روبه رو شده. چرا كه پیش بینی می شود این میزبانی ده ها میلیارد دلار به اقتصاد كره تزریق كند. گزارش ها حاكی از آن بود كه مردم منطقه پیونگ چانگ تمام طول شب را در خیابان به جشن و شادی پرداختند. موسسه تحقیقاتی هیوندای كره هم گزارش داد كه المپیك زمستانی 61 میلیارد دلار به اقتصاد چهارم قاره آسیا اضافه می كند. با این همه حالا برخی خیلی خوشبین نیستند. ساخت و سازها در پیونگ چانگ قرار بود فقط 7 میلیارد دلار هزینه بردارد اما این رقم به 13 میلیارد رسید. بلیت ها فروش نرفت و بیشتر مسابقات با سكوهای خالی برگزار شد. یكی از بزرگ ترین دلایل كم شدن درآمد مسابقات شاید همین بود. توریست های كمی به خاطر این مسابقات بار سفر به خاور دور بستند و صنعت گردشگری آنطور كه باید و شاید به گردش درنیامد. فروش پایین بلیت ها علاوه بر كم كردن هیجان بازی ها، درآمدها را هم با كاهش رو به رو كرد.
    تحقیقات جدید نشان می دهد بسیاری از المپیك ها برخلاف تصور باعث ضررهای مالی هنگفتی برای میزبان ها شده. المپیك زمستانی 2014 در سوچی روسیه، 50 میلیارد دلار هزینه دربر داشت. المپیك مونترال در سال 1976 هم باعث شد اقتصاد این شهر تا 3 دهه بدهی داشته باشد!
    اما آیا پیونگ چانگ هم با چنین سرنوشتی روبه رو می شود؟ پروفسور پارك سانگ بائه كه در دانشگاه هانیانگ، مدیریت و صنعت ورزش تدریس می كند، چنین نظری دارد. او در طول مسابقات به سی ان ان گفت: «من فكر نمی كنم مسوولان پولی كه هزینه كرده اند را بتوانند به خزانه برگردانند.»
دلیل این مساله شاید دوری پیونگ چانگ از شهرهای پرجمعیت باشد. پیش بینی ها حاكی از آن است كه كره كار سختی برای تبدیل این شهر به قطب گردشگری زمستانی دارد. احتمال می رود بسیاری از ورزشگاه های ساخته شده در این منطقه با كمبود مشتری رو به رو شود. استادیوم المپیك 35000 نفری پیونگ چانگ كه هزینه زیادی برای ساختش در پی داشت، فقط در دو رخداد المپیك مورد استفاده قرار گرفت: افتتاحیه و اختتامیه. البته این استادیوم احتمالا در آینده بیشتر به كار بیاید چون قرار است در آن كنسرت و تئاتر اجرا شود. اما مساله این است كه سایر پیست ها احتمالا هیچ وقت صرفه اقتصادی نداشته باشند. پیونگ چانگ بیش از دوساعت با سئول فاصله دارد و پیست های زیادی برای رقابت با آن وجود دارد. به این اضافه كنید هزینه بالای نگهداری پیست های برفی را و اینكه فقط در مدت مشخصی از سال امكان بهره برداری از آن وجود دارد.
    در كره جنوبی برخی می گویند انتخاب پیونگ چانگ برای میزبانی كار اشتباهی بود و این پیست ها در آینده چیزی جز هزینه ندارند. به ویژه اینكه پیونگ چانگ فقط 50 مایل با مرز كره شمالی فاصله دارد و برخی نسبت به امنیت آن هم مشكوك هستند. با این همه هستند كارشناسانی كه خوشبینند. آنها معتقدند هزینه های بسیار این مسابقات در بلندمدت و از طریق صنعت گردشگری جبران خواهد شد.
    بررسی ها نشان می دهد در بیشتر مواقع، المپیك ها خیلی خیلی بیشتر از بودجه پیش بینی شده برای میزبانان هزینه بر می دارند. در هزاره سوم، فقط المپیك زمستانی سالت لیك سیتی امریكا بوده كه هزینه ای نزدیك به بودجه اولیه داشته. هزینه ای كه نزدیك به 3 میلیارد دلار تخمین زده می شود. در سایر موارد هزینه ها سر به فلك كشیده. در المپیك 2008 پكن قرار بود فقط 20 میلیارد دلار هزینه شود اما صورتحساب نهایی نزدیك به 45 میلیارد دلار بود. در لندن 2012 پنج میلیارد دلار بودجه درنظر گرفته بودند اما هزینه ها شد چیزی نزدیك به 18 میلیارد دلار. در سوچی وضع از همه بدتر بود. بودجه 10 میلیارد دلاری ناگهان تبدیل شد به هزینه ای 50 میلیارد دلاری تا این رقابت ها گران ترین المپیك تاریخ شود. بیشتر شهرهایی كه در هزاره سوم میزبان مسابقاتی مثل المپیك شدند، سال ها مجبور شدند هزینه های عمومی خود را كاهش دهند تا از بار بدهی های شان بكاهند.
    مجله اكونومیست چندی پیش در همین باره تحلیل جالبی به مخاطبانش ارایه داد. از نگاه تحلیلگران این مجله، در آینده دیگر كمتر كشور دمكراتی میزبان مسابقاتی مانند المپیك می شود چرا كه باید از مالیات شهروندانش برای میزبانی چنین مسابقاتی استفاده كند و شهروندان ترجیح می دهند مالیاتی كه می پردازند هزینه شهرشان شود، نه مسابقات ورزشی. شاید به همین خاطر است كه المپیك زمستانی پیونگ چانگ فقط 3 متقاضی داشت و هیچ كدام نتوانستند به پای هزینه كرد كره ای ها برسند. جالب اینجاست كه المپیك زمستانی بعدی هم در آسیا برگزار می شود: در پكن. پایتخت چین قرار است تبدیل به اولین شهری در دنیا شود كه هم از مسابقات تابستانی میزبانی كرده و هم زمستانی. شاید خیلی ها از خود بپرسند چرا پكن با وجود هزینه های زیاد در سال 2008 بازهم می خواهد المپیكی دیگر را میزبانی كند؟ پاسخ به دولت اقتدارگرای این كشور بر می گردد كه نیازی نمی بیند درباره هزینه كرد بودجه عمومی این كشور به مردمش پاسخ دهد. المپیك حالا بیشتر از اینكه اتفاقی درآمدزا باشد، تبدیل شده به ویترینی برای كشورها تا نشان دهند توسعه یافته هستند. به كشورهای میزبان رخدادهای بزرگ ورزشی در چندسال گذشته نگاه كنید: جام جهانی و المپیك پیشین در برزیلی برگزار شد كه دولتش ادعای توسعه یافتگی داشت. جام جهانی بعدی در روسیه اقتدارگرا میزبانی می شود. جام جهانی 2022 در قطری كه به لطف درآمدهای هنگفت گازی اش سری در سرها درآورد. المپیك 2008 به میزبانی چین بود و المپیك زمستانی بعدی هم به میزبانی همین كشور. نشان دادن توسعه یافتگی، شاید مهم ترین دستاور برگزاری المپیك باشد. درغیراین صورت كافی است در خیابان های شهرهای میزبان قدم بگذارید. از ریو تا پیونگ چانگ همه اعتقاد دارند هزینه های سرسام آور المپیك را می شد به روش های بهتری هزینه كرد. هزینه برای ارتقای شاخص سلامت، بهداشت و آموزش.

اولین نفری باشید که نظر می دهد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *